P. Genf 1 ⇧
ιε (ἔτους) Μεσο(ρὴ)(?)ζ̄. | Δείῳ κτλ. W., A III 390. Nicole, Add. S. 38, vermutet: Μεχ(είρ).
1
Die Lesung Μεχ(είρ) (B.L. 1, S. 161, Anm. 7) wird abgelehnt, P. Hamb. 4, S. 42, Anm. 3.
3
῾Ηρώδῃ τῷ κ(αὶ) Διογένειγεγυ(μνασιαρχηκόσι) κτλ. Zereteli, Byz. Zschr. 10 (1901) S. 300. G.-H., P. Fay. 32, 3 W., A III 390.
14-16
[ἐ]ὰν δέ τι κατ᾽ αὐτῶν | ἐξ[οι]κ̣ονομῶι, ἀποδίξωι ὥς ἐστι | κ̣[αθαρά (B.L. 1. S. 161) → [ἐ]ὰν δέ τι κατ᾽ αὐτῶν | ο̣ἰ̣κ̣ονομῶι (l. οἰκονομῶ), ἀποδ̣ί̣ξωι (l. ἀποδείξω) ὡς ἔ̣σ̣τ̣ι̣ | Spuren, P. Schubert bei P. Hamb. 4, S. 45 mit Anm. 9 (am Original); in den Spuren ist viell. Π̣[ακῦσις] ἐ̣π̣ι̣δ̣έ̣δ(ωκα) zu lesen, P. Hamb. 4. 243, zu Z. 10 (an einer Xerokopie); der Sinn von ὡς ἔ̣σ̣τ̣ι̣ bleibt dann unklar, N. Kruit.
14
[ο]ἰκί|ας ……, [ἐ]ὰν δέ τι κατ᾽ αὐτῶν | ἐξ [οι] κ̣ονομῶι, ἀποδίξωιὥς ἐστι | κ̣ [αθαρὰ] | (hier bricht der Papyrus ab). W., A III 390. Nicole, Add. S. 38, vermutet: Μεχ(είρ).