B.G.U. 2 ⇧
Εἴργ(ασται) ὑ(πὲρ) ἀνα(βολῶν) | τοῦ α(ὐτοῦ) κα (ἕτους) ΙΙαῦ(νι) ια ῑε̄ ε ἡ(μερῶν) ᾽Επαγ(αθιανῇ) | Σοκν(ο)π(αίου) κτλ. W., A I 1462. Am Orig.: α. β (oder κ). Das αναβ müßte sehr schlecht geschrieben sein, Sch. Pl. briefl. Wessely, Karanis 9.