P. Oxy. 17 ⇧
Vgl. J.H. Oliver, Greek Constitutions, Doc. 276 A.
Wilcken, Archiv 9 S. 90 und P. M. Meyer, Zeitschrift der Sav. -Stift. 48 (1928), 586, haben entdeckt, daß das Reskript fast ganz (Z. 15-18 fehlen) Digesten 49, 1, 25 steht (Datum des Reskripts 222 n. Chr.), aus Paulus (20. Buch der responsa). Ich drucke es hier verbessert ab: Αὐτοκράτωρ Καῖσαρ [θ]εοῦ Σεουήρου Εὐ[σεβοῦς υἱωνός,] θεοῦ ᾽Αντωνίνου Εὐσ[εβο]ῦς Μεγίστου υἱό[ς], Μάρκος Αὐρήλιος Σεουῆρος ᾽Αλέξανδρος ἀρχιερ[εὺς] δημαρχικῆς ἐξουσίας ὕπατος πατὴρ π[ατρίδος] 5 τῷ κοινῷ τῶν ἐν Βειθυνία̣ ῾Ελλήνων [χαίρειν.] ᾽Εκκαλεῖσθαι μὲν π[ῶς ἄ]ν τις κωλύ[ο]ιτο ὑπὸ τ[ῶν δικαζόντων] οὐχ ὁρῶ, ὅτε ἔξε̣σ̣τ̣[ι]ν τῂ[ν ἑτέραν ὁδὸν] τρε̣π[όμενον ταὐτο] ποιεῖν καὶ θᾶτ[τόν] π̣οτε πρὸς [ἐμὲ] ἀφικνεῖσ̣[θαι ὕβρει δὲ καὶ] βίᾳ χρῆσθαι πρὸς τοὺς ἐκκαλο[υμένο]υς καὶ φ[ρ]ο̣υρ[ὰν στρατιω]- 10 τικὴ[ν περιιστᾶ]ν καὶ ἁπλῶς [εἰπεῖν ἀποφράττειν αὐτοῖς] τὴν δεῦρο [ἄνοδο]ν ἀπαγορεύ[ομεν τοῖς ἐπιτρόποις καὶ τοῖς] ἡγουμένοις τῶν ἐθνῶν καὶ πε̣ι̣[σθήσονται ταύτῃ μου τῇ] προρρήσει, εἰδότες, ὅτ[ι το]σ̣ο̣ῦ̣[τόν μοι μέλει τῆς τῶν ἀρχο]- μένων ἐλευθερί[ας ὅσον καὶ τῆς εὐνοίας αὐτῶν καὶ πειθοῦς.] 15 τοὺς μέντοι ἐκ κεφ̣α̣λ̣ικῆ̣ς̣ δί̣κ̣[ης ἐκκαλουμένους (?) - -] τας, εἰ μὴ προσδεχθείη αὐτῶν [ἡ ἔκκλησις - - -] .. εῖσα δια̣σφα[λ]ίσασθ[α]ι μὴ δυνηθε̣ι̣[- - - -] [δ]ίκης πρὸς ἐμὲ δεῖν ἀποσταλῆν̣[αι κρίνω. Εὐτυχεῖτε.] usw.Die Verbesserungen von P. M. Meyer, Studî Bonfante 2, 341f., sind mir leider unzugänglich.
ἐκ κεφα̣λ̣ικῆ̣ς̣ δί̣κ̣[ης ὑπευθύνους ὄν]τας, P. M. Meyer, St. Bonfante 2 (1930), S. 342.
1
Die Erg. υἱωνός (B.L. 6, S. 105) wird abgelehnt, P.J. Sijpesteijn, Z.P.E. 49 (1982), S. 107.
2
Μεγίστου υἱό[ς (B.L. 6, S. 105) → μεγίστου υἱο[ῦ υἱός], P.J. Sijpesteijn, Z.P.E. 49 (1982), S. 107.
7
ἔξε̣[στιν] ἑ̣τ̣[έ]ρ[αν ὁδὸ]ν τραπ[όμενον, nach A. S. Hunts Revision, P. M. Meyer, St. Bonfante 2 (1930), S. 341.
15-16
δί̣κ̣[ης ἐκκαλουμένους(?)--] | τας (B.L. 2.2, S. 104) → δί̣κ̣[ης κολασθέντας ε̣ἶ̣τ̣α ἐφέν]|τας, P. Oxy. 43. 3106, zu Z. 10.