μερ(ισμοῦ) στολ(οῦ) (vgl. den Nd.) → μερ(ισμοῦ) στολ(ῶν), P. Graux 3. 30, VII, Anm. zu Z. 15-16, eher als στολ(ισμοῦ) (so P. Col. 9, S. 85, Anm. 29, aber nur attestiert in religiösen Kontext), N. Kruit.