ἐνενήκοντα (l. πεντήκοντα?) [δύο, τῆς] (B.L. 7, S. 60): viell. ἐνενήκοντ(α) π̣[έντ(ε), οὐσιακῶν], D. Hagedorn - F. Reiter, Z.P.E. 137 (2001), S. 199, Anm. 5.