Σενψενμε | Πασύτμιος → Σενψενμε|τσασύτμιος (l. Σενψεν-μεστασύτμιος), B. Boyaval, Z.P.E. 12 (1973), S. 223. Die neue Lesung wird angezweifelt von J. Quaegebeur, Enchoria 5 (1975), S. 21-22, Anm. 24.