δι(ακόνῳ) οἰκ(ονόμου) (B.L. 1) → δι(ακόνῳ) οἰκ(ονομίας), P.J. Sijpesteijn, Z.P.E. 17 (1975), S. 257, Anm. 6; vgl. A. Steinwenter, Z.Sav.Kan.Abt. 19 (1930), S. 29, Anm. 2: → διοικ(ητῇ).