παν̣τιμ(ιωτάτῳ) → παν̣τίμ(ῳ); davor viell. δεσπ(ό)τ(ῃ) ἐμῷ τ(ὰ) π(άν)τ(α) λαμπρ(οτάτῳ) (καί), J. Diethart, Eirene 34 (1998), S. 130 und Anm. 1.