κἂν νυνεὶ | [δοκ]ῆ̣ι σοι → κἂν νῦν, εἰ | [δοκ]ε̣ῖ σοι, N. Gonis, Z.P.E. 119 (1997), S. 142 (am Original geprüft von G. Poethke).