δ(ι)᾽ ἐμ(ο)ῦ Μαρνιτο . ἀντ(ι)γ(εού)χ(ου) (B.L. 6, S. 12) → δι᾽ ἐμ(ο)ῦ Μαρνίτου (von Μαρνίτης) ἀντ(ι)γ(εού)χ(ου); der Text is paläographisch zu datieren auf das 7. Jahrh. n.Chr., T. Derda – J. van der Vliet, J.Jur.P. 36 (2006), S. 25, Anm. 8.