ἵνα | [. . . . . . . . . . οἱ κ]ληρονόμ[οι] τὰ οὐικήσιμα [τελῶσ] ιν, ῆ ἵν᾽ ἐγὼ κτλ. Schubart Plaumann, Abhandl. Akad. Berlin Nr. 17 (1919), S. 56.