Μένετ[ος. ὑ]πὸ τ[ούτου δ᾽ ουδὲ τὴν] ὀφειλομένην κεκομίσμεθα ουτε (l. οὐδὲ), ἀφ᾽οὗ χρόνου κεῖνος τετελεύτηκε[ν οὐδείς ἡμῖν?] ἀποδίδωσιν, G. Vitell, U. Wilcken, Archiv 11 (1935), S. 287.